Ken je dat gevoel? Dat ene moment waarvan je zeker weet: dit wil ik voor altijd onthouden? De manier waarop iemand lacht, de warmte van een hand, een geur die alles in zich draagt? Maar dan, langzaam en onmerkbaar, vervaagt het. Wat ooit zo levendig was, wordt een schim. Dat is waar mijn gedicht De Dief over gaat: de tijd als een stille dief die herinnert aan wat ooit was, maar nooit meer helemaal terug te halen is.
Herinneringen: vloeibaar en onvoorspelbaar
Onze herinneringen zijn geen statische beelden die we moeiteloos kunnen oproepen. Ze veranderen, vervormen, en soms glippen ze door onze vingers als zand. De geur van een kind, het geluid van een stem; hoe hard we ze ook proberen vast te houden, de tijd eist zijn tol. Dit is een van de grootste angsten van rouw: dat degene die we verloren hebben, zal vervagen tot slechts een afbeelding in een fotoboek.
De troost en de pijn van beelden
Foto’s en video’s bieden een soort houvast. Ze laten ons zien wat er ooit was, maar ze kunnen nooit de volledige herinnering vervangen. Ze zijn slechts fragmenten, tweedimensionale weergaven van een leven dat zoveel meer was dan een stilstaand beeld. De echte herinneringen zitten in de details: de manier waarop iemand bewoog, de geur van hun huid, de warmte van een omhelzing. Dat is wat ik in De Dief probeer te vangen: de strijd tussen het bewaren en het verliezen, tussen herinneren en vergeten.
Poëzie als brug tussen verleden en heden
In rouw zoeken we vaak naar manieren om de tijd terug te draaien, om iets tastbaars te behouden van wie we liefhadden. Poëzie helpt ons om die ongrijpbare momenten woorden te geven. Het gedicht De Dief is niet alleen mijn worsteling met het vervagen van herinneringen, maar ook een uitnodiging aan anderen om hun eigen momenten vast te houden, al is het maar in de vorm van woorden.
Vind troost in herkenning
Dit artikel is geschreven om niet alleen mijn gedicht te delen, maar ook om een plek te bieden waar rouwenden herkenning en troost vinden. En hoewel de tijd beelden van ons netvlies rooft, blijft essentie altijd bestaan. Niet alleen in foto’s, maar in ons hart, in onze woorden, in alles wat we voelen en doorgeven. De Dief is een herinnering aan die waarheid.
Meer lezen? Bestel de bundel hier.
De Dief
De tijd, een dief in zachte schoenen, sluipt door de gangen van mijn ziel.
Ik koesterde momenten, warm als zoenen, wilde ze bewaren, elk klein detail.
Bewust dat ik ze wilde pakken, en verankeren in mijn lijf.
om ze dan toch te laten vervliegen, weggekaapt door de dief van tijd.
Nu, een nevel, dun en vaag, omringt de beelden van weleer.
Ik zie je lach, maar hoe klonk je? Je kleine handen, hoe voelden ze ook alweer?
De foto’s, de video’s, een schrale troost, houden je vast in een tweede leven.
Maar ik, ik zoek de geur, de oorspronkelijke bron, van een herinnering, écht gegeven.
Bang dat je verschrompelt tot dof portret, een schim in een album, gevangen in de tijd.
Nee, ik wil je voelen, hier, waar mijn hart slaat, een levendige herinnering, een levend vuur, dat eeuwig blijft.
Het is de angst die zich nestelt, koud en diep, dat de tijd je zal verdoezelen, mist doet vervagen.
Maar in mijn hart, daar zal jouw liefde slapen, en in mijn ziel, zal jouw licht door de donkerheid jagen.
En hoewel de tijd beelden van mijn netvlies rooft,
jouw essentie blijft in mij branden, als een vuur dat nooit dooft.