Mijn naam is Consuela Hendriks. Ik ben moeder van drie kinderen, maar ik houd er altijd maar twee aan mijn hand. Mijn middelste dochter, overleed toen ze bijna tien maanden oud was aan een ernstige progressieve neurodegeneratieve aandoening. Vanaf de dag van haar diagnose wisten we dat haar leven kort zou zijn, een onvoorstelbare werkelijkheid die als een doodsvonnis voelde.

Ze heeft veel geleden, en wij met haar. Maar tussen de pijn door waren er momenten van diepe verbinding, van kleine glimlachjes en zachte aanrakingen, van blikken die meer zeiden dan woorden ooit konden. Die momenten draag ik met me mee, in duizend stukjes liefde.

Na haar overlijden werd de leegte overweldigend, en vond ik woorden een plek waar mijn verdriet kon bestaan. Rauwe Rouw is ontstaan uit die behoefte om vast te houden wat ik niet wil verliezen, om de liefde en het gemis tastbaar te maken. Het is een bundel zonder opsmuk, zonder verzachting, rouw zoals die werkelijk is.

Met deze gedichten geef ik een stem aan de stilte die achterblijft, aan de liefde die niet verdwijnt, en aan het rauwe gemis dat zich niet laat temmen. Misschien vind jij er iets in dat resoneert met jouw eigen verlies, jouw eigen verdriet. Want in rouw zijn we alleen, maar nooit de enigen.